Borstvoeding. Het blijft een heus thema wanneer je zwanger bent. Ik was er redelijk snel van overtuigd: ik geef het niet. Jammer genoeg vindt niet iedereen dat een gepast antwoord. Borstvoeding moet, en als je het niet doet ben je egoïstisch. Thanks.
Misschien ben ik dan egoïstisch. Fine. Daar kan ik mee leven. Of het de band met je baby versterkt? Zou kunnen. Wie gaat het bewijzen? Wetenschappers spreken elkaar zo tegen. Of het beter is voor de baby? Waarschijnlijk. Maar heeft een baby die borstvoeding kreeg daarom een beter leven? Ik vrees ervoor.
Ik geef toe: ik heb het psychologisch moeilijk met mijn zwangerschap. Binnenkort gaan we moeten rekening houden met een baby. Ik bedoel, Kim en ik gaan niet meer alleen zijn met de 3 katten. Zoals we nu zijn is het al perfect. Gaat een baby geen onrust stoken? Begrijp me niet verkeerd hé. We zijn beide zo blij dat er een baby komt, het is zo onvoorstelbaar. En dan de lichamelijke veranderingen die je doormaakt. Zo intens en voor mij op dit moment wereldvreemd. Ik ben 25, dus de eerste van mijn vriendinnen en kan ervaringen dus niet delen.
De lichamelijke veranderingen zijn niet te onderschatten. Je verdikt, je voelt je zwaar en alles gaat gewoon wat moeilijker. Ik waggel momenteel door het leven, en zo ver ben ik ineens nog niet. Ik mis het fit zijn. Het kunnen leven zonder rugpijn. Geen rekening moeten houden met het feit dat ik om 21.00 uur naar bed wil. En ik ben onzeker, ja. Het moment dat ik ontdekte dat ik lacteerde ben ik keihard beginnen lachen. Ja, er komt melk uit mijn boobies. Dit hoort ook bij zwanger zijn? Waarom waarschuwt niemand me daar voor?
Na mijn zwangerschap wil ik ook zo snel mogelijk de oude zijn. Wil ik weer wat zelfzekerheid in mijn leven. Ik ben dan misschien wel moeder, maar ik ben ook mens. Mijn diepvries die vol zit met moedermelk? Ik vind het een vreemde gedachte. Een machine die melk uit mijn borsten zuigt. Word ik dan gewoon geen melkkoe? En Kim. Waar is zijn band dan met de baby? Er zijn evoluties in het leven. Hij gaat even ouder zijn als ik.
Borstvoeding geven, ik vind het iets schoons, echt. Maar ik vind het ook enorm intiem. En, ik weet dat ik hier veel mensen op de tenen ga trappen, het is zoiets persoonlijks dat ik vind dat het niet met de buitenwereld gedeeld moet worden. Ik vind het ongemakkelijk wanneer mensen in mijn buurt borstvoeding aan het geven zijn. Ik hoef jouw tepel echt niet te zien. Mag dat? Ook foto’s die gedeeld op internet worden. Waarom? Als het toch zoiets intiem is tussen jou en de baby, waarom moet de wereld dat dan weten. Alsof er iets bewezen moet worden?
Nog iets waar ik het moeilijk mee heb: de onzekerheid. Je kan nooit weten of je baby genoeg gedronken heeft. En ik weet dat de controlefreak in me daar moeilijk mee ga kunnen omgaan. Als het überhaupt ook lukt om borstvoeding te geven. Ik heb al van veel mensen horen zeggen dat het een uitputtend, pijnlijk gevecht kan zijn, omdat ze toch zo graag borstvoeding willen geven. Ik ben een streefteef. Als het niet gaat lukken ga ik zo teleurgesteld zijn. Ik wil dit niet.
Moest ik weten dat het vlot gaat gaan, dat mijn baby voldoende gaat drinken en dat ik altijd op een gepast moment mijn baby kan voeden: direct. Maar, ik ben een controlefreak, daar zit het probleem. Je weet dit niet op voorhand. Dus ik heb besloten: ik wil geen borstvoeding geven.
Zalig geschreven. Gezonde reflex. Durf blijven kiezen. En dat je de eerste bent onder de vriendinnen die zwanger is zal ooit ook wel zijn voordeel kennen zeker. Ondertussen helpt dit ‘dossiertje’ je mogelijks? En die nieuwsbrief.. Geniet!
http://www.partena-ziekenfonds.be/nl/dossier-zwangerschap-en-geboorte
Herkenbaar 🙂 ! Ik wilde het aanvankelijk proberen tot ik tot de vaststelling kwam dat ik me er toch niet zo comfortabel bij voel. Ik heb er maar van een paar mensen commentaar op gehad en nog steeds geen spijt dat ik meteen met flesvoeding ben begonnen. Ik hoor het vaak genoeg van andere dat je met borstvoeding gemakkelijk een ganse dag bezig bent. Tegen dat de ene voeding gepasseerd is, mag je algauw aan de volgende beginnen. Om nog maar te zwijgen van kolven, kloven en andere leuke dingen die ermee gepaard gaan..
Is borstvoeding beter ? Tja misschien wel maar flesvoeding kan zo slecht niet zijn, anders werd het niet verkocht.
Als je bv geeft sta je er ook continue alleen voor terwijl met fv kan je het al eens aan de papa doorgeven (hoewel die mij het de eerste maanden ook alleen heeft laten doen, dit geheel terzijde :p).
Persoonlijk hou ik er ook niet van om tepels etc in het openbaar te zien. Er wordt altijd zo’n tralala van gemaakt als vrouwen de vinger worden gewezen op restaurant ofzo maar ik vind het ook maar niets. There, I said, dan zijn we al met 2 😉 !
Alle begrip voor! doe vooral waar jij je goed bij voelt!
En hier nummer 3, je hoeft verdorie geen verantwoording af te leggen. En vertrouw op je buikgevoel en op jezelf, het komt goed, zowel je lichaam als je mentale toestand. Het is wel grappig om te lezen dat ik 18 jaar geleden met hetzelfde worstelde en ik ben geen wat je noemt een natuurlijke moeder en ook dat is oke. En je hoeft helemaal jezelf niet weg te cijferen omdat je mama bent, verlies jezelf niet. Het is na de bevalling even zoeken naar evenwicht en onder je hormonen ga je niet direct jezelf zijn, maar ook dat komt goed.
Geloof me het moment dat die baby er is stop jij met controle freak te zijn ?maar alle begrip en respect voor je keuze natuurlijk. Het is zo belangrijk dat je je als mama zeker voelt daar over…er zijn al genoeg andere onzekerheden met een kindje er bij! Succes
Waarom kunnen vrouwen mekaar niet gewoon steunen in hun beslissing – eender dewelke dat is?!
Ik wou borstvoeding geven, maar het was een hele strijd – de dochter hapte niet aan en het was elke keer een gevecht, dat ik altijd opnieuw verloor.
Dat is pas emotioneel belastend… Zeker in de emotionele rollercoaster waar je na de bevalling sowieso al in zit.
Het afkolven was ik na 6 weken meer dan beu – ik was mama geworden, OK, maar waarom voelde ik me dan alleen maar een melkkoe?! Ik was zo ongelukkig!
Ik besliste te stoppen – een ongelukkige mama betekent volgens mij ook een ongelukkige baby!
Nu, 2 maand na de geboorte, loopt alles prima!
Mijn dochter groeit goed, is kerngezond, mama kan terug sporten en is al weer helemaal op pre-zwangerschapsgewicht.
Ik had het tijdens de zwangerschap ook heel erg moeilijk met al die lichamelijke veranderingen en wou snel terug gewoon weer mezelf zijn.
Gelukkig heeft mijn vroedvrouw me altijd mijn onzekerheden laten uitspreken, zonder veroordeling, waardoor ik het toch wat kon plaatsen.
Want owee, ook hier hangt zo’n stigma op.
Zwanger zijn betekent happy zijn. Wel, niet voor mij. Ik haatte het !
Niet dat wezentje in mij, maar wel alles wat erbij kwam kijken wel. Maar ook dat uitspreken is taboe…
Mijn dochter is enorm belangrijk en zal altijd voorrang krijgen, maar ik voel me nu ook opnieuw vrouw; mezelf. Ik ben nu, naast mama, ook vooral een heel gelukkige vrouw en dat komt mijn baby en mijn man alleen maar ten goede 🙂
Doe dus vooral waar jij je goed bij voelt!